Święto wspomina nawiedzenie Św. Elżbiety przez Maryję.
Powstało w 1263 z inicjatywy św. Bonawentury, generała zakonu franciszkańskiego, który wprowadził je we wszystkich wspólnotach braci mniejszych. Do liturgii powszechnej zostało wprowadzone przez Bonifacego IX w 1389. Aż do Reformy liturgicznej Pawła VI wprowadzonej w 1969 obchodzono je 2 lipca. Papież Bonifacy IX polecił je obchodzić w 1389, a oficjalnie ustanowione zostało w 1441 podczas Soboru w Bazylei.
W 1969 papież Paweł VI przesunął obchody tego święta na dzień 31 maja, by wypadało ono po święcie Zwiastowania Najświętszej Marii Panny (25 marca), a przed Narodzeniem św. Jana Chrzciciela (24 czerwca), co bardziej odpowiada relacji ewangelicznej.
W Kościele katolickim pierwsze czytanie mszalne jest fragmentem proroctwa Sofoniasza (3, 14-18). Czytany jest również fragment Ewangelii Łukasza, w której opisane jest spotkanie Maryi z Elżbietą (1, 39-56).
“W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pospiechem w góry do pewnego miasta w [pokoleniu] Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę. Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę.”
Łk 1, 39-41
